1633 р., березня 15, Краків Владислав IV надає магістрату право знімати чинш з ярмаркових крамів, а також звільняє від податків вдіврайців
Коп.: MK, 180, k.123-123v (титульний напис копіїста: “Collatio institarum nundinalium in civitate Leopoliensi magistratui eiusdem civitatis, tum et viduis consulum libertatio telaeque ulnatim vendere concessio”); ЦДІАУЛ.
- Ф.52, оп.2, спр.614, арк.93-94.
ladislaus IV [Dei gratia rex Poloniae, magnus dux Lithuaniae, Russiae, Prussiae, Masoviae, Samogitiae, Livoniaeque, necnon Sueccomm, Gottorum Vandalorumque haereditarius rex, electus magnus dux Moscoviae]1. Significamus [praesentibus litteris nostris, quorum interest, universis et singulis]1. Constans intemerataque spectabilis magistratus civitatis nostrae Leopoliensis metropolis terrarum Russiae, erga divum progenitorem nostrum ac rempublicam fides egregia multisque argumentis contestata, in reprimendis propulsandisque barbarorum incursionibus virtus et dexteritas, facile nos inducunt, ut augendis illius commodis propense
faveamus simulque accisis et imminutis ipsius rationibus, inseviendo publicae civitatis eiusdem utilitati vel maxime consultum esse duximus. Quare inter prima, recens delati nobis divina voluntate imperii auspicia, praedicto spectabili magistratui consulari Leopoliensi, gratiae nostrae regiae argumentum constare volentes illi ipsi magistratui, nunc et pro tempore existenti, institas generaliter omnes nundinales, quas externi et advenae, concives et incolae, mercatores pro nundinis generalibus in civitate nostra Leopoliensi, in fundo publico erigere et aedificare consueverunt easque iure advitalitio possident, iure perpetuae et inrevocabilis donationis, dandum et conferendum esse duximus, uti quidem (salvo et illaeso modernorum possessorum iure) damus et conferimus easdemque institas, memorato spectabili magistratui consulari nunc et in futurum existenti, tenore praesentium addicimus et incorporamus in perpetuum.
Ea tamen lege et conditione, ut suetum censum ex iisdem institis provenientem, in aerarium civitatis illius (quod vulgo lonheria dicitur) annuatim pendere ac in usus publicos convertere teneatur. Caeterum cum relatum sit nobis, saepius id evenire, quod nonnuli ex magistratu illo consules functionibus et muniis publicis exhausti coniuges suas in extrema prope modum egestate, post obitum suum relinquant, adeo, ut non modo ferendis oneribus nostris et civilibus, sed etiam providendo victui, nequaquam pares sufficientesque esse possint, ex singulari gratia nostra regia praefatas relictas coniuges, si praesertim ad secunda matrimonii vota, non transierint, orbatae mantis suis honestam et inculpabilem vitam duxerint, iisdem libertatibus et immunitatibus, quibus superstites mariti ipsorum intuitu muneris consularis, ab oneribus nostris et civilibus exempti fuere, quam diu in vita extiterint, utifrui et gaudere debere pronunciamus et declaramus hisce litteris nostris. Quo vero facilius civitas illa, maiora in dies fortunarum capere possint incrementa, praesenti privilegio nostro cavemus et inhibemus, ne quispiam extra gremium civitatis Leopoliensis degens, telam ex lino, canabe et stupa, confectam, praeter solos cives sexus utriusque iurisdictionem civilem tantum recognoscentes ulnatim vendere et distrahere atque adeo isto commercii usu incolis civitatis illius victum praeripere audeat et praesumat. Pro gratia nostra officiique sui debito. Frustris tamen integris telam eandem, venundandi, exponendi divendendique cuivis liberam absolutamque potestatem, plene et integre, relinquimus ac confirmamus. In cuius rei [fidem praesentes manu nostra subscriptas sigillo regni communiri iussimus]1. Datum Cracoviae in comitiis felicis coronationis nostrae, die decima quinta mensis Martii, anno Domini millesimo sexcentesimo trigesimo tertio, regnorum nostrum anno primo.Vladislaus rex.
Albertus Kadzidowski secretarius regnae maiestatis.
1 Текст подано за копією ЦДІАУЛ.
ладислав IV, Божою ласкою (титулатура). Даною нашою грамотою повідомляємо всім і кожному, кому необхідно. Постійна, непорушна і виняткова вірність знаменитого магістрату нашого міста Львова, метрополії руських земель, щодо нашого батька і держави неодноразово підтверджена, мужність і вміння у відбитті та відсічі нападів варварів, легко нас спонукали, щоб ми із задоволенням сприяли зростанню їхніх зручностей, одночасно вважаючи, що
слід обдумати причини слабкості та малозахищеності, добиваючись громадських користей для того міста чи що найбільше (йому) потрібно.. Тому бажаючи (нагородити) між першими тих, які нам милі божественною волею верховної влади, підтвердити згаданому знаменитому львівському раєцькому магістрату свідчення нашої королівської ласки, тому магістрату, що є тепер і в майбутньому буде, загалом всі ярмаркові крамниці, які чужинці і прибульці, міщани і жителі, купці на загальні ярмарки у нашому місті Львові на громадському грунті мають звичай зводити і будувати та доживотним правом володіють, ми вважали, що слід правом вічної і незворотної донації дати і надати, та й (зберігаючи й не порушуючи право сучасних власників) даємо і надаємо ті крамниці згаданому знаменитому раєцькому магістрату, що є тепер і в майбутньому буде, змістом цієї (грамоти) додаємо та інкорпоруємо назавжди. З таким однак правом та умовою, щоб звичний чинш з тих крамниць у казну того міста (що називається по-простому лонгерією[105]) щороку повинні сплачувати і на громадську користь використовувати. Крім того, як нам повідомили, часто трапляється так, що деякі райці з того магістрату, виснажені громадською працею та обов‘язками, залишають своїх дружин після своєї смерті у майже старечому віці; тому (вдови) не можуть справно нести наші та міські тягарі, а також потурбуватися про (власне) проживання, і ніяким чином не є достатньо забезпечен. З виняткової нашої королівської ласки проголошуємо і декларуємо цією нашою грамотою, що згадані вдови, якщо не вийшли вдруге заміж, не мають своїх чоловіків, ведуть чесне і бездоганне життя, тими вільностями та імунітетами, якими теперішні рийці (наділені) та звільнені від всіх наших і міських податків, (вдови) повинні користуватися і тішитися, поки своє життя не закінчать.
А щоб те місто легше з часом могло досягнути більшого зростання в маєтках, даним нашим привілеєм застерігаємо і забороняємо, щоб ніхто з поза міста Львова тканину з льону, коноплі, паклі, крім тільки міщан обох статей міської юрисдикції, на локті продавати та розпродувати, та перехоплювати цю комерцію у жителів того міста не наважувався і не смів би, задля нашої королівської ласки і свого належного обов‘язку. Але цілковито і непорушно залишаємо і підтверджуємо вільну і абсолютну можливість продавати і виставляти цю тканину цілими штуками і перепродувати. Для довіри до цієї справи дану (грамоту) нашою рукою підписали і наказали королівською печаткою засвідчити. Дано на сеймі нашої щасливої коронації у Кракові 15 березня, року Божого 1633, наших панувань (у Польщі та Швеції) - 1 року.Владислав, король.
Альберт Кадзідловський, секретар королівського маєстату.